Ervaring van Albert (naam veranderd):

Mijn ocs begon al in de kindertijd alhoewel ik nog niet echt veel symptomen had. Pas nadat ik mijn rijbewijs behaalde kwamen echt serieuze problemen. Ik moest steeds terugrijden om te controleren of er iets gebeurd was. Dit verergerde zodanig dat ik niet meer kon rijden. Met de fiets ging het later ook niet meer en ook een gewoon uitstapje tevoet werd een grote opgave. Ik fotografeerde alles om zeker te zijn dat alles ok was. Met de hulp van de psychologe is dit fotogedrag volledig afgebouwd. Ik nam medicatie en kwam ook meer buiten. Meer buitengaan op zich was al therapie. Later kwamen andere symptomen die ik met de hulp van een goede psycholoog in zekere mate kon bedwingen. Er blijven nog belangrijke restsymptomen.

Ervaring van Arnie:

 

Ik heb jaren fel geleden onder mijn ziekte OCS.

Het waren vooral dwanggedachten en dan handelingen.

Echt terrreur in mijn hoofd. Mijn vrouw heeft mij verlaten

en zo was ik heel alleen... ik had steun van mijn familie

maar op ten duur konden ze ook niet meer want wie begrijpt

die ziekte ?

 

een opname was noodzakelijk want ik zat toen ook met een depressie,

drankmisbruik en dwang en ik miste enorm mijn kinderen....

Op zo'n moment zie je het niet meer zitten maar, toch heb ik teruggevochten!

Met de hulp van een uitstekende psychiater en psycholoog en mijn tweede vrouw

die wel mijn ziekte begreep ben ik uit een heel diep dal gekropen, en hoe !!

Ik heb nu nog een lief dochtertje met mijn tweede vrouw Pauline van 30 maanden

en twee fantastische kinderen uit mijn eerste huwelijk, Eve(30j) en Tom(28 j).

 

Het resultaat is dat ik nu GEEN last meer heb van dwang! En dat komt omdat ik

de moed heb gehad om ervoor te vechten ! Waar een wil is ,is een weg!

Met medicatie alleen lukt het niet, je moet gedragstherapie volgen en volhouden

hoe zwaar het ook is !

Ze willen allemaal genezen maar velen doen geen inspanning ! Ik heb zelf al aan

mensen adressen gegeven van goeie specialisten  voor hun ocs-ziekte en weet je

wat ze antwoorden?   Je denkt toch niet dat ik zo ver zal gaan om die dokter te

raadplegen....inderdaad, de afstand is te ver! Of ze gaan één keer en dan krijg ik

een heleboel kritiek van, die dokter bevalt me niet, of ik moet oefeningen doen

maar ik daarvoor geen tijd!  Velen steken zich in een slachtoffersrol, ik ben ziek

en een ander moet altijd klaarstaan voor mij !

OCS is zekers te behandelen en te genezen  voor 90 %. Met goeie medicatie,

therapie en vooral, JE MOET ER ZELF IN GELOVEN!!

Ik ken er zelf die kruiden nemen of homeopatie, sorry, maar dan je nog beter

op bedevaart gaan!

Je zal heel je leven moeten medicatie slikken, maar als je goed bent en normaal

kunt functioneren is dat toch niet erg?

Het gaat hier nog altijd over een NEUROSE, we verliezen de band niet met de

werkelijklheid. Mensen met een PSYCHOSE  verliezen wel de band met de

werkelijkheid ! Wij hebben OCS maar we zijn niet Gek!

Schaamtegevoelens over je ziekte hebben is normaal, maar het heeft geen zin!

Begin met die schuldgevoelens overboord te gooien en zeg; Yes, I Can!!

Arnie, al meer dan 3 jaar verlost van die vreselijke dwangduivel!

Mijn zenuwarts zei onlangs tegen mij : je zou een boek moeten schrijven over

uw dwang en ervaring en hoe je hebt teruggevochten, het wordt een bestseller!!

Vergeet niet dat 1 op 40 mensen met een dwangstoornis zit !!

Veel sterkte aan iedereen en ER IS EEN UITWEG !!

 

Arnie

 

 

Getuigenis van Mieke:

Ik kreeg OCS voor het eerst rond mijn 14de ... Maar toen wist ik helemaal niet dat dit OCS was. Even is het toen echt intensief geweest … maar het verdween weer vanzelf ... rond mijn 16de.

Het OCS-monster ging pas echt in de aanval toen ik 29-30 was ... En sindsdien vecht ik tegen de OCS-duivel in mijn hoofd, elke dag … Ondertussen al 7 jaar… Angst – angst – angst.

In de beginperiode (gedurende een jaar) kon ik niet meer gaan werken omdat ik niets meer durfde te doen. Ik durfde mezelf amper douchen, durfde geen eten opscheppen, durfde niet afwassen, durfde niet typen (en had toen een kantoorjob), enz. Na een lange zoektocht op internet kwam ik er uiteindelijk achter dat ik niet alleen was … dat mijn bizarre hersenkronkels duidelijk symptomen waren van een bestaande ziekte. Dan begon de lange zoektocht naar een geschikte hulpverlener. Ik ging bij een 7-tal mensen op consultatie maar steeds weer bleek dat zij niet bekwaam waren inzake OCS. Gelukkig vond ik toch een gedragstherapeut in Mechelen. Samen met hem ging ik de confrontatie met mijn OCS aan en kreeg ik hulp van medicatie. Xeroxat, Anafranil, … Ik had wel de indruk dat er nauwelijks verbetering was dankzij medicatie. Ik vond ook dat medicatie me 'verlamde'. Maar wat ik er vooral vreselijk aan vond : ik voelde me – naast wat ik door OCS meemaakte – ook nog eens kei-slecht in mijn vel door het extra gewicht dat ik erbij kreeg … Door dit laatste had ik geen zin meer om buiten te komen, geen zin meer in uitstapjes, en dergelijke. En die dingen waren nu net de dingen die me nog wat plezier gaven, ondanks de OCS die elke minuut aanwezig was. Uiteindelijk ben ik met medicatie gestopt.

Ik vocht verder tegen OCS met de hulp van de gedragstherapeut en door heel veel lezen en leren over mijn ziekte … Soms was het duiveltje dat gedachten influisterde even minder actief, maar even later sloeg hij kei-hard terug. Sommige dagen was OCS draaglijk, andere dagen ging ik door een hel. OCS : dat wens je je ergste vijand niet !

Waaruit bestaat mijn OCS ?

Ik heb vooral obsessies. Gedachten die ervoor zorgen dat ik zo angstig ben dat ik de dingen gewoonweg niet durf doen. Constant "beelden" in mijn hoofd van de ergste dingen die mijn dierbaren en mij kunnen overkomen. Gedachten over de vreselijkste dingen die zouden kunnen gebeuren, springen me constant in het hoofd ...

Mijn dwanggedachten komen er vooral op neer : "als ik X doe (X zijn dagdagelijkse dingen : als ik deze broek aantrek, als ik deze kousen aantrek, als ik deze onderbroek aantrek, als ik de computer nu opzet, als ik dit schrijf, als ik nu van het toilet ga, als ik nu uit mijn bed stap, als ik dit nu typ, als ik nu stop met me te douchen, als ik dit eten nu opschep, als ik dit nu koop, als ik dit pak melk koop, als ik dat pakje kaas neem, als ...) dan zal er een geliefd iemand of mij iets ernstig overkomen" : een dodelijke ziekte, een dodelijk ongeval, ...

Hoe het werkt ? Ik neem iets en tegelijkertijd schiet er me een gruwelijke gedachte in mijn hoofd (wat dus de hele tijd door gebeurt) … Ik wil absoluut niet dat wat ik denk ook gebeurt en ik koppel in mijn hoofd blijkbaar die gedachte vast aan wat ik op dat moment doe (wil doen). De gedachte die ik heb is dan te gruwelijk, dus ik doe het niet. Maar ik moet het doen (sommige dingen moeten nu éénmaal). Het voelt allemaal zo sterk dat ik het gevoel niet kan negeren : ook al weet mijn verstand op dat ogenblik dat dit OCS is. Ik krijg het echt benauwd … angstzweet. Ik neem een ander exemplaar van hetzelfde … terug die gedachte natuurlijk, vaak nog gruwelijker … die gedachte laat me niet meer los. Angstzweet, benauwd, angst … Me geen raad meer weten … Tijdens momenten als deze ga ik door een hel van angst. Uiteindelijk – in de periodes dat OCS me te hard in zijn macht heeft - zijn er twee dingen die ik dan uiteindelijk doe.

Ofwel kies ik dan maar om iets niet te nemen of iets niet te doen (dan doe ik maar geen kousen aan, dan koop ik maar geen melk) …

Of soms werken mijn magische getallen om het op te lossen : als ik het x keer opnieuw vastneem, is het misschien goed. Als ik het x-te flesje in de rij neem, is het goed. Pfffffffffff … angst, angst, angst …

Mijn OCS is het aanvoelen dat dingen die ik denk, kunnen gebeuren : omdat ik het denk én tegelijkertijd iets doe. Net of ik waan mezelf een soort tovenaar die dingen kan beïnvloeden door iets te denken én die met een gebaar (=dat gene dat ik wou doen) de gedachte 'hokus pokus pats' kan laten gebeuren.

Mijn verstand zegt me dan wel dat dergelijke dingen doen niets kunnen beïnvloeden maar door al wat ik dan denk dat er zou kunnen gebeuren (gedachten die in mijn hoofd schieten - totaal ongewild) is mijn OCS-duivel en dus mijn angsten veel sterker dan mijn verstand !

Gelukkig heb ik geleerd OCS beter de baas te kunnen (door exposure) en kan ik ook vaak door mijn angst doorstappen : de gedachte laten zijn en toch doen wat ik wil doen …

Dat lukt het makkelijkst als de gedachten die het OCS-duiveltje mij influistert gefixeerd zijn op mezelf, wat op zich ook al niet makkelijk is, maar OCS slaat dan altijd (een seconde later) kei-hard terug door het op mensen te foccussen van wie ik kei-veel hou en van wie ik absoluut niet wil dat hen iets overkomt ... en dan durf ik het absoluut niet meer te doen ...

OCS is bij mij ook : ik mag het NU niet doen. Er zijn zoveel dingen die ik elke dag wel zou willen doen : gewone klusjes, dingen of gewoon domweg een telefoontje doen ... maar wanneer ik daar dan wil aan beginnen ... neemt mijn OCS de overhand en zegt : "nee, nu niet : als je het NU doet, gebeurt er dit of dat (iets heel erg) ... ik mag het nu niet doen want nu is het het goede moment niet. Ik probeer dan nog wel om het te doen en om er tegen te vechten maar hoe harder ik probeer, hoe harder mijn angst wordt dat die angstgedachte wel echt zal uitkomen en dan durf ik het NU dus niet meer .... Probleem is dan dat het goede moment : het moment waarop je het dan wel zou kunnen/mogen doen er nooit komt ... want vanaf dan zit die ontzettend erge gedachte vast aan 'dat dingetje' doen en elke keer als ik dat wil doen, slaat ze me kei-hard neer en dan durf ik het vaak niet meer ... of dan moet ik kei-hard vechten om het toch maar te doen. OCS was een poos echt verlammend : ik durfde niks meer …

Gewone dingen zoals tanden poetsen, douche nemen, ... worden vaak moeilijke opdrachten om ermee te starten (wanneer is het goede moment ?) en om ermee op te houden (Ai, mag ik nu wel stoppen ? Als ik nu stop met ... dan ...)

OCS is ook nog : alles mee beleven qua leed van anderen. Bijvoorbeeld : bij erge verhalen die ik hoor van mensen die ik al dan niet ken. Bijvoorbeeld : als ik op het journaal of in de krant of in een tijdschrift iets ergs lees, neem ik dat mee en kan ik dat niet meer uit mijn hoofd zetten. Deze gedachten duiken dan steeds weer op en zetten mijn OCS-mechanisme in gang.

Uiteindelijk lukte het me dus soms toch om erdoor te stappen en de dingen toch te doen. Maar vaak niet hoe het volgens onze therapie moet. Want vaak los ik het op met mijn magische getallen of door een gedachte in mijn hoofd te herhalen 'het kan allemaal niet, het zijn maar gedachten … en dan de gruwelijke gedachte proberen naar de achtergrond te duwen … Vaak moet mijn partner inspringen en me helpen door me te overtuigen dat dit OCS is.

Magische getallen : een geruststelling ? In het begin wel, nu ook nog vaak. Maar dikwijls duwen ze me nog dieper de OCS-spiraal in. Want meestal heb je na het x-aantal keer te doen nog niet het gevoel dat het goed is en dus is de angst nog erg groot. Dan doe ik het nog een keer in de hoop dat het beter voelt. Tevergeefs … Maar hoe het nu nog oplossen want ik het het al x-aantal keer gedaan. Mijn magisch getal is al voorbij-geteld … Op zulke momenten kan ik helemaal in de knoop raken! Dan kan het zweet me uitbreken en weet ik niet meer wat gedaan om het goed te doen en het met een goed gevoel te doen ... Mijn OCS ten top !

Een jaar geleden kreeg OCS me terug zodanig in zijn macht, dat ik echt extra hulp nodig had. Via de OCS vriendenkring.nl leerde ik Zibrine = Sint-Janskruid kennen. Dit was het enige dat ik wilde proberen want ik wou absoluut geen medicatie waar er maar de kleinste kans bij was dat ik terug zou verdikken.

Ik ervaar het Sint-Janskruid als een WONDERMIDDEL VOOR MIJ en zou het iedereen aanraden ! (Wel opletten met de anticonceptiepil en blootstelling aan zonlicht.)

Dank zij het Sint-Janskruid kan ik voor het eerst in 7 jaar echt door mijn angsten stappen … OCS valt me af en toe nog kei-hard aan en ik heb het dan heel moeilijk maar dankzij het Sint-Janskruid zak ik niet meer zo diep en kan ik moed nemen om door de angsten door te stappen.

Ik probeer alles te doen wat ik al jaren heb uitgesteld en heb zo al heel wat dingen gedaan, die ik de voorbije 7 jaar niet had gekund. Een zalig gevoel.

Bepaalde dingen zorgen ervoor dat OCS af en toe keihard komt aanzetten : feestdagen, elke keer wanneer er iets nieuw gekocht moet worden dat enkele jaren zal gebruikt worden, … Dat zal wel altijd zo blijven… Het OCS monster ligt altijd op de loer en valt me aan in mijn zwakke momenten. Ondertussen ken ik deze zwakke momenten en weet ik wanneer ik op mijn hoede moet zijn … of kan ik ze deels uit de weg gaan (geen journaal opzetten want beelden uit het journaal of de krant blijven me achtervolgen) …

Ik schreef mijn OCS-verhaal hier vrij uitgebreid neer. Tijdens mijn zoektocht naar info over OCS had ik namelijk het meeste aan de verhalen van mensen die echt uitschreven hoe ze OCS echt ervaren … tot in de details. Ik vond het fijn (geruststellend) om dingen van mezelf daarin te herkennen. Ik hoop dat iemand – al is het maar 1 lotgenoot – iets aan mijn verhaal heeft.

U kan de lotgenote die dit meemaakt contacteren op mieke-ocs@telenet.be

 

Getuigenis van Cynthia:

Dinsdag 13/12/11  2 u snachts:

De dwang woedt als een kankergezwel in mijn lijf, tevergeefs een uitweg zoekend, instaande tussen de "echte" wereld en mijn "illusiewereld".. Sinds een 4 tal jaar durf ik toch wel te zeggen dat het een ruime proportie aanneemt waarin ik geen keuze meer lijk te hebben in het afwijken van mijn "zelf-gecreëerd" patroon.. Het overwoekert heel men bestaan, tot in het diepste van men ziel en diepste vezel van men lijf en leden, op het krankzinnige af moet alles "kloppen", dwangrituelen tot tellen enz tot ik een zekere "rust" vind, die ik uiteindelijk zo nooit zal bereiken want de onrust blijft en knaagt altijd maar verder.. tot het mij bijna volledig vast dreigt te zetten.. Gek word ik er soms van! 24 uren dreig ik daar aan vast te zitten als ik me er niet tegen verzet.. Ik hoop dat het ooit nog eens leefbaar zal worden, want het heeft mij sinds jaar en dag volledig in zijn macht.. Nooit gedacht dat diezelfde rituelen op men 15 e levensjaar zich op mijn 28 e zouden blijven herhalen en gijzelen! (bedoel dan vnl de badkamerrituelen) Tis om echt beschaamd van te worden, maar ik kan er niets aan doen, het is sterker dan mezelf.. Hopelijk vind ik ooit nog eens een gepaste medicatie om de zaak wat meer onder "controle" te krijgen..

Cynthia X